fbpx

Theo polo

Alles lijkt banaal nu, dus zeker bloggen over één of ander naaisel na de vreselijke gebeurtenissen van afgelopen dinsdag.  Even heb ik getwijfeld of ik wel zou bloggen.  Toch heb ik besloten om er gewoon mee door te gaan.  Net zoals er vandaag van mij verwacht wordt dat ik de kinderen in mijn Brusselse klas opvang. Het leven gaat gewoon door, we worden verplicht om een knop om te draaien en verder te gaan.  Misschien is het wel beter zo voor iedereen: routine zorgt voor houvast.  Met een klein hartje begin ik aan deze dag.  We zien wel wat hij brengt.

Compagnie M – blogtour dag 2: Scuba Susanne

Toen Marte van Companie M. me vroeg of ik haar nieuwe patroon wilde testen, twijfelde ik geen moment.  Susanne, zo heet de oma/meter van Eveline en mij, als dat niet mooi is. ♥♥♥

Cardigans of ‘golfkes‘, zoals wij dat hier noemen, daar heb je er nooit genoeg van in je kast hangen.  Ik onderdrukte de neiging om stof te shoppen en trok de eigen stoffenvoorraad eens open. Ik vond er een scuba met een grijze en zwarte kant.  Ideaal, een lekker neutrale kleur zodat hij op heel veel outfits past.

Laplandsweater: Alaskan husky vs. Siberian husky

bambiblauw husky happy nature 3

Bambiblauw bracht zopas haar derde ‘Happy Nature’ collectie uit. De vorige twee collecties heb ik laten passeren, al moet ik toegeven dat ik bij de tweede collectie toch bijna gezwicht was omdat er toen tricotpanelen bij waren.

Bij deze collectie is er naast katoen en tricot ook nog eens sweater.  De aanblik van die lieve puppy op haar blog, deed me smelten.  Een husky… en wij gingen twee weken later toch wel niet met een hondenslee, getrokken door husky’s, op tocht.

Over een warme, zachte vriendschap en Chloë jas

Chloë jas La Maison Victor

Er zijn zo van die mensen die je op het hoogste schavotje zou willen zetten. Mensen die je een gelukkig gevoel geven. Mensen die oprecht zijn. Waar je niet moet denken wat de onderliggende boodschap zou kunnen zijn tijdens een gesprek. Of je je niet moet afvragen of dat ene zinnetje nu een steek onder water was of niet.   Mensen die samen met je kunnen juichen als het geluk aan je kant staat en samen met je huilen als het wat moeilijker gaat. Die je een sjot onder je kont kunnen geven door op een constructieve manier feedback te geven, zonder dat je het gevoel hebt dat ze stiekem van je fouten genieten. Zou dat een typisch vrouwending zijn? Bij mannen lijkt dat minder het geval te zijn.