Mijn hekel voor bandwerk zit diep, heel diep. De 86 mayonaisepotten per minuut in goede banen leiden als jobstudent zitten daar volgens mij voor iets tussen. Maar soms ben ik moedig en tover ik een stapel vrolijke tricots gewoon om in T-shirts.
Tijdens de gezellige kampvuuruitwisseling van Kids On Tour zag ik de prachtige outfit die Lies maakte. De stof sprak me meteen aan, want met vliegtuigen kan ik hier hoge punten scoren op de schaal van ‘allerbeste moeder ter wereld’.
Billie, het blijft een toprecept voor de uitbreiding van de kinderkledingkast. Het kledingstuk dat wekelijks uit de kast komt en gemakkelijkheidshalve op bijna elke broek past uit diezelfde kast.
… die moeilijk afscheid kon nemen van dingen. Zo repareerde hij een leesbril met afgebroken oor door er met ijzerdraad een nieuw aan te zetten. Consuminderen daar heeft hij geen problemen mee. Alles wordt het liefst gebruikt tot het versleten is en versleten is een zéér subjectief begrip. Dat heeft oma al ondervonden.
Ik heb een hekel aan bandwerk. Bij elke taak die nog maar een beetje repetitief is, verlies ik recht evenredig mijn enthousiasme en motivatie. Het is dan ook een zeldzaamheid dat ik 3 keer hetzelfde patroon gelijktijdig te lijf ga.
Op een zekere woensdagavond in oktober zag ik op Facebook een foto van een leuk stofje van Halsoverkop verschijnen. Te verkrijgen bij Madeline De Stoffenmadam. Mijn bezoekje stond al gepland voor vrijdag, maar ik besloot om toch maar het zekere voor het onzekere te nemen en op donderdag al richting Lier te vertrekken.
Een doodeenvoudig T-shirtpatroon met een dozijn opties en een perfecte pasvorm. Dat is Billie. Billie, waar was je al die tijd?