Lopen op hartslag om je tempo te verbeteren – de start

Ik ben sinds deze week eigenaar van mijn eigen outdoor/sporthorloge: de Grit X van Polar. Iets wat al jaren op mijn verlanglijstje stond. In de eerste plaats om de hoogte te kunnen bepalen tijdens bergtochten, want dat is een belangrijke pijler voor de oriëntatie. Maar dus ook om eindelijk wat aan mijn conditie te doen.

Polar Grit X

Ik mag van Polar hun nieuwste telg testen: de Grit X. Het eerste sporthorloge van Polar dat ook gericht is op outdoor. Ik was redelijk hyperenthousiast bij dat nieuws. Je kan je dan ook inbeelden dat er nu stevige herstellingswerken nodig zijn aan ons plafond, met mijn in-de-lucht-springen. Want na meer dan 15 jaar courant te lopen is mijn tempo dramatisch. Ik heb een zeer slechte conditie. Dringend tijd voor actie.

Mijn slechte conditie

Mensen schrikken altijd wanneer ik dat zeg, want wie me wat volgt op Instagram ziet me al jaren lang wekelijks meermaals mijn loopschoenen aanbinden. Ongeveer 3 keer per week loop ik een dik half uur. Een half uur is voor mij ideaal omdat het weinig tijd vraagt en daarom blijf ik ook gemotiveerd. Als ik echt geen goesting heb, zeg ik tegen mezelf dat het maar een half uurtje is.

Dat half uur loop ik al jaar en dag zo snel als ik kan. De Fitbit Alta die ik hiervoor had, wist me altijd achteraf te vertellen dat ik van de 38 minuten lopen, er 36 in de piekzone loop van mijn hartslag. En toch gaat mijn tempo achteruit. Het varieert van de 7 min/km naar 6:40 min/km.

De oorzaak is volgens mij duidelijk. Ik ben eerder van het explosieve sprinttype. Ik liep tijdens de lessen L.O. iedereen eraf tijdens de 60 m sprint, zonder training. Maar bij toertjes rond de speelplaats bengelde ik steeds achteraan.

Anaeroob vs aeroob

Mijn anaerobe capaciteiten zijn redelijk groot. Ik kan dus lang doorgaan met een zuurstoftekort. Maar mijn aerobe capaciteiten zijn om te huilen. Aeroob wil zeggen dat je lichaam evenveel zuurstof aanlevert in je bloed als je verbruikt. Daardoor is het ook lang vol te houden. Iets wat wel handig is, als je in de zomer al eens graag een berg opwandelt. Met een sprintje komen we er dan niet.

Het internet vertelde me al lang geleden dat de enige manier om daar aan te werken een training op hartslag is.
‍

Mijn Polar Flow trainingsprogramma

Dankzij mijn Polar Grit X lukt dat nu eindelijk. Ik koos een trainingsprogramma in Polar Flow, een platform met trainingen voor verschillende afstanden. Ik koos eentje voor 5km met als doel mijn tempo te verbeteren. Ik kon zelf bepalen hoeveel weken dat moest duren (met een minimum uiteraard). 1 juli werd mijn deadline.
‍
De trainingen uit Polar Flow worden automatisch ingeladen in mijn horloge zodat ik tijdens een training alleen maar moet doen wat mijn horloge me vertelt. En als mijn hartslag zich niet aan de afspraken houdt, krijg ik subtiele aanmaningen om toch in het gareel te lopen.

Inloopweek

Vorige week startte ik met de trainingen. Dat waren 3 loopjes, waarvan 1 intervaltraining waar ik in de hoge hartslagzones mocht lopen. De andere twee loopjes beperkten zich tot zone 1, 2 of 3. De andere dagen worden opgevuld met mobiliteitsoefeningen en krachtoefeningen.

Training 1: rustig joggen

Ik moest mooi een half uurtje rustig joggen in hartslagzone 1 en 2. In al mijn startersenthousiasme trok ik mijn loopkleren aan. Helaas bleek dat redelijk overbodig. Ik startte met lopen, moest bijna onmiddellijk stoppen, startte opnieuw,… tot ik doorhad dat ik eigenlijk gewoon moest wandelen om in de hartslagzone te blijven. En dan nog ging ik soms in zone 3.

Het enige voordeel: ik moest me niet douchen achteraf.

Training 2: intervaltraining

Yes, eindelijk mocht ik lopen aan het tempo en de hartslag waarin ik altijd liep: zone 4 en zone 5. Daartussen kreeg ik telkens een pauze waarin ik in zone 3 moest komen. Ontnuchterend feit: ik heb minstens 90 seconden nodig om terug in de groene zone te komen.

En op het einde van de training raakte ik zelfs amper in de blauwe zone. Zelfs niet met héééél traag stappen. Help!
‍

Training 3: lichte jog

Ongeveer dezelfde training als de eerste, alleen mocht ik nu ook in de groene zone komen.

Ik begon dus al wandelend in de grijze en blauwe zone, ging dan over in zeer lichte looppas (het voelde eerder aan als ter plaatse huppelen) om dan toch te constateren dat ik hiermee ook de groene zone overschreed. Het was dus afwisselend huppelen en wandelen.

Conclusie

Er is nog werk aan de winkel. Het beschamende gevoel van niet door te kunnen lopen en constant te moeten stoppen of héél traag lopen heb ik aan de kant kunnen schuiven. Zelfs de wandelaar, die mij betichtte van valspelen toen ik begon te wandelen, kreeg een dikke smile.

De vraag is of dat echt zal verbeteren. Ga ik ooit in de groene zone kunnen komen door constant in een lichte looppas te blijven? Ik heb er geen idee van.

Verschillende mensen reageerden al dat het echt wel verbetert. En ook nog redelijk snel. Anderen reageerden wat minder hoopvol en vertelden me dat ze het opgegeven hebben. Dat het loop trager, om sneller te lopen principe voor hen niet werkte.

Ik hoop natuurlijk keihard op het eerste. Time will tell. Tot 1 juli zal ik hier dan ook regelmatig een update posten met mijn (hopelijke) vorderingen, als een soort van publiek dagboek.

Heb jij ervaring met lopen op hartslag? Laat het me dan zeker weten. Ik leer graag bij.