fbpx

Ze kwamen, ze zagen en ze zwommen…niet. Over #zwemles-fail ondanks #teamdecathlon en dus #reallifeparenting…

Mijn zonen vertoonden op vakantie wat watervrees. KabouterV plonste best nog vrolijk rond in zijn zwemvestje, maar in het zwembad springen durfde hij niet meer. KabouterS weigerde manifest mama of papa los te laten, al claimde hij meestal slechts een pinkje.

En omdat ik nu éénmaal graag mijn pinkjes vrij heb in het water en zoonlief in de andere gevallen steevast aan mijn décolleté hing zodat het gevaar op een nieuwe Nipple – gate erg imminent was, besloot ik actie te ondernemen.

Vol goede moed trok ik met de Kabouters naar de zwemles. Bij het eerste lesje zouden ze net 3 jaar zijn, perfect: ze mochten mee doen.

De eerste zwemles verliep best vlot, nadat ze eerst voorbij de douches waren geraakt. Bij de tweede les was het enthousiasme al wat minder en bij de derde les ben ik onverrichter zake – zoals dat dan heet in het schoon Vlaams – naar huis terug gekeerd.

Nu hoor ik u denken: “ajamaja…genietteraptoegevenhé” . Ik vermeld er daarom ook even bij dat ze al huilend in de auto gestopt zijn, al huilend naar het zwembad gevoerd werden, al huilend en krijsend uit de auto gehaald werden, al roepend en tierend omgekleed werden om vervolgens al huilend in de cafetaria te belanden. Alleen de terugrit naar huis, kon hen kalmeren.

Ik weet echt niet van waar die afkeer komt, wat de oorzaak kan zijn van hun koppig verzet.

Aan hun outfit zal het in elk geval niet gelegen hebben. Van top tot teen ‘dressed by’ Decathlon. Ja, je hebt het ook al eens bij An gelezen en nu ben ik aan de beurt. Ik ben best fan van Decathlon.

Decathlon def

Leuke spullen aan een betaalbare prijs: toppie toch? De zwembroekjes zaten als gegoten, de badmutsen zijn soepel genoeg om de hersenen nog van zuurstof te voorzien en de Kabouters hebben elk ook een zwemvestje van Nabaiji waar ik erg tevreden van ben.

En OH MY GOD, wat ben ik een fan van hun micro – vezelhanddoeken! Ik kende dat fenomeen helemaal niet. Een grote handdoek, perfect drogend en toch compact?! Wat een ontdekking. Een must in mijn valies vanaf nu. Nu ben ik zéker overtuigd lid van #teamdecathlon!

Meer info? Check even hun website: www.decathlon.be

Soit, terug naar de zwemles nu!

U snapt het al : tegen les vier brak zo’n uurtje voor de les het angstzweet al uit, niet alleen bij de Kabouters maar ook bij Moederlief.

Ik heb het nog 2 lesjes geprobeerd, maar heb definitief opgegeven na les 5. Ze kregen die les ook een kaartje mee: “uw kind voldoet niet aan de normen”. “Well, deuh, stating the obvious”

En ach, ik bedoel dat zelfs niet slecht, want het was ook gewoon zo, al was toch handiger geweest als er iets meer communicatie mogelijk geweest was tussen ouder en monitor. Helaas kwamen die jonge snaken amper uit het zwembad – zone waar de ouders niet toegelaten waren.

Ik heb daar alle begrip voor, echt waar. Je wilt natuurlijk geen 30 ouders op de zwembadrand hebben zitten. Als je met één ouder begint, heb je er binnen de kortste keren 15 in je nek. Toch vind ik dat er misschien andere regels moeten gelden voor de instappertjes, de kleine dotjes, de mini – broekskes.

Pro’s en contra’s en zo, ik snap het wel, maar toch kon ik het niet laten om een ‘échte mama’ – mail te sturen. Om de Kabouters uit te schrijven en eventjes uit te leggen waarom.

Hierbij een bloemlezing:

Mijn mail def

Allicht is dit zo’n typische overbeschermende, hysterische moeder – mail en zie ik dat even niet nu. Mijn kritiek is opbouwend bedoeld en naar mijn gevoel niet overdreven.

Dat gezegd zijnde, vond ik het dan ook best typerend dat het zo’n 4 weken heeft geduurd voordat ik reactie kreeg op mijn e-mail.  “You’ve just proven my point”, denk ik dan.

Een bloemlezing uit dat lang verwachte antwoord:

Hun mail def

Nu ja, ze zullen het dus meenemen, mijn goed-bedoelde-kritiek. Misschien heeft een ander kindje er dan wel iets aan. (By the way: dat van die begeleiders is zzzoo niet waar hé, maar ik laat het los, ik laat het los…)

Ik probeer volgend schooljaar dus gewoon opnieuw. Dat zal het beste zijn voor mijn Kabouters denk ik.

In dit hele zwemverhaal, ben ik ook een beetje mezelf tegengekomen. Voor de eerste keer heb ik me echt wat laten meeslepen door het “eigen kind, schoon kind” – fenomeen. Het is niet verdorie niet makkelijk om toe te geven dat je kinderen niet helemaal mee zijn. Alleen zal het meer dan waarschijnlijk niet de laatste keer zijn geweest…

Maar een tikkeltje ongepaste moeder – adoratie, dat moet toch kunnen, niet?

 

 

The following two tabs change content below.

14 Reacties

  1. lunatiek
    17 november 2015

    Ohjee, hier schrik ik van…. hier is watergewenning samen met een ouder… no way dat je kind al alleen dat water in moet! Mijn zoontje heeft vorig jaar ook watergewenning gedaan, en jammer genoeg kunnen we dit jaar niet verder want hij heeft ook zijn tijd nodig…. hij speelt graag in het water, gaat graag zwemmen, maar hoofd en water zijn een verschrikkelijke combinatie volgens hem 😉

    Beantwoorden
  2. Marie-Paule Gyselen
    17 november 2015

    Arme kindjes! En arme mama! Maar zo herkenbaar! Mijn oudste van 12 was net zo, alleen heel dicht bij mama, armen stevig rond mijn nek om ik het water te gaan. Tot zijn 4j. En toen begonnen ze op school met watergewenning. En op zijn 5de is die naar de zwemles gestuurd. En op zijn 8ste zwom die een brevet van 1500m. Ik zou dus willen zeggen, het komt wel goed. Niks forceren. Ze zijn nog zo klein!

    Beantwoorden
  3. Marieke (circle meets line)
    17 november 2015

    Ooooh wat heftig voor kleine 3 jarigen! Alleen, met onbekende en onbereikbare begeleiders aan het water moeten wennen…. Ik zie niks hysterisch in je reactie. Lekker wachten, af en toe gewoon naar het zwembad voor de lol en over een jaar ofzo nog een keer proberen. Bij een ander zwembad misschien….

    Beantwoorden
  4. Davina
    17 november 2015

    Goed gereageerd vind ik! En ’t is ook wel heel erg eng volgens mij voor zo’n kleine hummeltjes om daar effe ‘gedumpt’ te worden en dan nog van een vreemde dingen te horen te krijgen die je moet doen, maar niet durft. Dat komt wel goed, misschien moet je zelf wat meer met hen gaan zwemmen? En zo stilaan van het kleine badje al eens een minuutje met z’n tweetjes in het grotere gaan? x

    Beantwoorden
  5. Falderie
    17 november 2015

    dat doet me denken aan mijn eerste zwemlessen. de totale gruwel was dat!
    Gek toch hoe het ene kind meteen van water houdt en je het andere er helemaal niet inkrijgt!

    misschien volgend jaar beter! 🙂

    Beantwoorden
  6. piepow
    17 november 2015

    Awel, ik zou net gelijk gereageerd hebben. Bij ons mogen de ouders ook niet mee voor de watergewenning, maar het is in kleine groepjes van 6 kindjes, met een vaste juf of meester. Die komt de kindjes ophalen, en wandelt samen met hen (treintje vormen en zo) door de douches naar het zwembad. Mijn dochter was ook héél bang, maar is op die manier wel meegedurfd, en heeft nu al een heel deel van haar schrik overwonnen.
    De manier waarop jij beschrijft dat het verlopen is, zou ik ook echt niet waarderen.
    Maar soit, zoals hierboven al gezegd, moest ik jou zijn, dan probeerde ik geregeld eens naar het zwembad te gaan en hen op die manier te tonen dat dat best wel fun kan zijn daar. Wie weet zien ze het dan volgend jaar wel zitten?

    Beantwoorden
  7. Tam Tam
    17 november 2015

    Bij de kinderen op school gaan ze vanaf de eerste kleuterklas al zwemmen met de kleinsten, dit helpt ook wel, heb ik ondervonden. Maar onze middelste hebben we toch ook na enkele zwemlessen even moeten onderbreken omdat hij de hele zwemles huilend in het zwembad stond. Na een half jaartje opnieuw geprobeerd en toen lukte het wel :-). Gewoon je gevoel volgen en niks forceren …

    Beantwoorden
  8. Katrien Depoorter
    17 november 2015

    Soms zijn kinderen er gewoon nog niet klaar voor en dat heeft niets, maar dan ook helemaal niets, te maken met ‘niet mee’ zijn …

    Beantwoorden
  9. Jozefien
    17 november 2015

    Onze zoon – ook drie – heb ik enkel de kennismakingsles laten meedoen. Heel de tijd zat dat manneke te huilen. Toen ik het niet langer kon aanzien, en toch binnengestormd ben, zag ik dat er van de +/- 10 wel vier aan het huilen waren, alleen was de onze de meest hysterische.
    De zwemlerares was ziek, dus die kon het water niet in, en daarom besloot ze maar vanaf de kant te roepen naar die kleuters. Een kind van een jaar of tien probeerde er het beste van te maken door die kleine pagaddertjes te helpen.
    Ik weet het nog niet, of ik het volgend jaar een kans geef.

    Beantwoorden
  10. Kim
    17 november 2015

    Niet mee inzitten, ze zijn nog jong. Komt allemaal goed 😉 Hier pas gestart op vier jaar en dat vind ik nu bekeken toch wel het minimum. Ben blij dat ik een jaartje gewacht heb. Zou vorig jaar zeker ook niet gelukt zijn, want ze moeten idd toch wel wat zelfstandigheid hebben. Ook hier geen ouders bij de les zelf, maar je kan ze wel tot aan het water afzetten (ploeterbadje) en dan neemt de juf/meester over. Als ouder kan je bij ons wel aan kortingstarief tijdens de les zelf baantjes trekken in het grote bad. Zou daar dringend mee moeten starten 😉

    De motivatie van de zoon om naar de les te gaan, is hier ook soms zoek, maar ik weet dat hij zich amuseert tijdens de les en goed meewerkt. Stiekem spieken vanuit de cafetaria 🙂

    Regelmatig zelf met de kabouters gaan zwemmen (eigenlijk spelen in het water) gaat zeker helpen. Hier gebeurt dat ook veel te weinig naar mijn goesting (mijn eigen schuld wel), maar ik weet dat het allemaal wel goed komt met dat zwemmen.

    Beantwoorden
  11. hilde geets
    17 november 2015

    Ons zoontje (wordt in maart 4) volgt sinds dit jaar ook watergewenning; Wij zijn er ook om dezelfde rede mee begonnen (bang tijdens vakantie, niet loslaten, niet willen inspringen + hij zit in een grote klas die vanaf de derde kleuterklas gaat zwemmen dus leek ons toch veilig dat hij toch een beetje kan zwemmen) Bij ons gingen ook de eerste lessen gepaard met gehuil. Maar lach niet aan organisatie. Ik mocht met hem meegaan tot voorbij de douches (hij moest er ook niet helemaal onder de eerste keer). Altijd dezelfde juf. Zij had ook niet veel tijd om iets te vertellen maar heb haar na tweede les (hij had toen heel de tijd aan de kant gestaan) toch gevraagd dat het nog wel zin had om veder te doen. En zei zag dat nog zitten. Nu zijn ongeveer de helt van de lessen voorbij en hij aarzelt nog. De juf vraagt hem om iets te doen (bv inspringen aan handje) hij weigert. Dan gaat ze naar de volgende kindjes en komt daarna terug bij hem. en lukt toch vrij goed; Ofdat hij de doelen gaat halen na 10 lessen (alleen inspringen, onderwater gaan enzo) weet ik toch nog niet. Desnoods doet hij gewoon lessenreeks opnieuw.

    Beantwoorden
    1. Eveline
      18 november 2015

      Er is inderdaad niets mis met het opnieuw doen van de lessenreeks, maar in het geval van mijn jongens betere hun “angst” niet maar het verergerde alleen. Daarom heb ik gekozen om uit te schrijven, volgend jaar nieuwe start en eventueel een andere aanpak.

      Beantwoorden
  12. miekeitsmie
    18 november 2015

    Herkenbaar. Toen de zoon 3 was de eerste keer geprobeerd voor gewenning, maar na die 4 korte keren wisten we ook dat het te vroeg was. Op 5 jaar terug zwemmen opgestart en dat bleek ok voor hem. Hij was er klaar voor. We zijn een jaar later en hij kan het nu vlot. Je gevoel volgen is toch altijd een goed idee als het over je kinderen gaat.

    Beantwoorden
  13. zeekraal
    22 november 2015

    Zalig geschreven, heerlijk om te lezen. Gene stress, binnen een paar jaar krijg je ze niet meer uit het zwembad :-). Groetjes, Z.

    Beantwoorden

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.