fbpx

Hiep hiep hoera, hoera, hoera!

Nooit is de driewerf hoera beter van toepassing dan bij een derde verjaardag. En vandaag was het zover: de Kabouters zijn 3 jaar geworden!

En ik, ik werd daar vreselijk emotioneel van.

De voorbije 5 maanden heb ik mijn jongens zien evolueren van ietwat onbeholpen, schattige peuters naar mondige en enthousiaste kleuters.

Sinds ze op school gestart zijn, lijkt al “het klein” er af te smelten als sneeuw voor de zon.

Plots is er speelplaats-slang als “cool”, “pak me dan, als je kan” en “stommerik”. KabouterS wil botsing met zijn vuistje in plaats van een ouderwetse high five. KabouterV antwoordt de vraag “wat scheelt er?” steevast met een wat kwade “niks” en laat zich ook al eens een “laat mij rust” ontvallen.

Ze glunderen bij activiteiten die ze echt graag doen, maar geven aan wanneer ze iets niet leuk vinden. ‘Mama,ik is heel bang oor” of “Mama, ik vind niet leuk hé”.

De “ik ouwe jou” s’ avonds voor het slapen gaan, klinkt verrukkelijk oprecht.

En meer nog dan bij hun start op school, had ik gisteren en vandaag het gevoel dat ze nu echt zo groot geworden zijn. Het voelt alsof ik nu geen recht meer heb om te spreken over mijn baby’s, want ze zijn al drie. Drie…Meer nog dan bij mij eigen verjaardag, heb ik het gevoel dat ik loeihard geconfronteerd wordt met de tijd die voorbij gevlogen is.

Elke dag die ik met hun doorbreng, verbaas ik me over hun kunnen en groeien, hun doen en laten, hun spreken en vragen.

Zoals het een goede moeder betaamt, ben ik verschrikkelijk fier en trots op mijn kinders. Ik zou ze niet anders willen.

Maar gisteren werd al dat ‘opgegroei’ me even te veel en hing ik snotterend boven hun bed, zo rond de klok van middernacht. Om hen alvast een gelukkige verjaardag te wensen en hen te overladen met kusjes.

En het waren geen tranen van verdriet, maar ook niet echt van geluk. Het waren gewoon even wat tranen van “ach, wat gaat die tijd toch onverbiddelijk snel”, maar ook van “verdomme, wat doet het goed om hen zo flink te zien wezen”.

Ook daar zit alweer het zoveelste dubbele gevoel. Ik had het er laatst met een vriendin over: hoe fantastisch het ouderschap ook is, dat eeuwige, dubbele gevoel hoeft er niet noodzakelijk bij voor mij. Maar dat is blijkbaar standaard inbegrepen in het basispakket.

In elk geval hebben de Kabouters vandaag een heerlijke dag gehad.

  • Traktatie op school met wafeltjes en slangen van druif;
  • Een bezoekje van hun neefjes en nichtje, peter, meter, nonkel en grootouders;
  • Hele mooie verjaardagskaarten met super lieve wensen;
  • En een heleboel prachtige kado’s.

IMG_8512

Wat hebben ze gekregen, een beetje inspiratie – gewijs?

  • Knutselgerief (schaar, lijm, veertjes, oogjes om te plakken en een heleboel papier);
  • Plastieken dino’s en dieren uit de jungle;
  • Stickervellen;
  • Een politie –wagen van LegoDuplo;
  • Dé trein van LegoDuplo;
  • En nog wat centjes om te investeren in een speeltuig voor de tuin.

Stuk voor stuk toppers waar ze heel erg blij mee waren! (waarvoor dank, lieve familie)

En nu zit ik in de zetel en schrijf ik deze post. Terwijl ik dat doe, besef ik dat er geen enkele reden is om te wenen, alleen om gelukkig te zijn met mijn twee prachtige kinderen. Toch is het niet slecht om af en toe een emo – momentje te hebben en daar bij even bij stil te staan!

En wat is er ondertussen met de trein gebeurd? Je kan het al raden…

IMG_8523

Ik ben An, kort en bondig. 40 herfsten jong en getrouwd met mijn jeugdliefde. Ik hou van bergen, natuur, frisse lucht, reizen, naaien, fotografie, creëren en traag leven. Ondertussen ben ik naarstig op zoek naar een balans tussen mama zijn voor mijn twee zonen van 12 en 11 jaar met ADHD én mijn professionele ontplooiing als zelfstandig personal branding fotograaf onder de naam An Epic View.

9 Reacties

  1. lunatiek
    15 september 2015

    Ohja, veel te snel…

    Die trein van Duplo is garantie voor uren speelplezier! Maar wacht maar, volgende jaar vraagt iemand “zullen we dit jaar al iets van Lego kopen?”

    Beantwoorden
  2. Lies
    15 september 2015

    ohh… kleine pubertjes in de dop! Span-nend! En ja hoor, die tranen plengde ook ik een week geleden op de 18de verjaardag van Zoon. Een dikke proficiat voor die kabouters en een knuffel voor jou.

    Beantwoorden
  3. Wikkelgatjes
    15 september 2015

    Oh herkenbaar! Die van ons is nu 20 maanden en ik krijg al de kriebels als ik er aan denk daar hij ‘bijna’ 2 jaar wordt een volgend jaar naar school moet! Dus op een 3e verjaardag zijn die tranen je gepermitteerd! De heer des huizes mag toch ook met de duplo spelen?!?

    Beantwoorden
  4. Woohoo by Davina
    15 september 2015

    Heel begrijpelijk die traantjes!

    Beantwoorden
  5. Patricia
    15 september 2015

    Ja, ze worden zo snel groot… maar het zijn allebei nog steeds schatjes van patatjes en ik denk dat ze dat zullen blijven ook. 😉
    En ik denk dat de meeste mama’s geconfronteerd worden met die fase van “mijn kleintje is zo klein niet meer… zucht”. Proberen ervan te genieten zolang het duurt, en er zal dan wel weer een andere leuke fase achter de hoek klaar staan.

    Beantwoorden
  6. honderdachtentwinig
    15 september 2015

    En ik schiet gelijk weer mee vol tranen bij het lezen van deze post. Mijn moederhart, mijn hormonen, wie zal het zeggen… Mooie post die zo herkenbaar is 😉

    Beantwoorden
  7. Judith (Dietemiet)
    16 september 2015

    Ja, dat dubbel gevoel is helaas part of the deal. Ik word ook zo weemoedig van het besef dat die kinderjaren (pakweg 0 tot 10 jaar) eigenlijk maar een fragment zijn in ons hele leven (als we tenminste oud worden). En daar mag je dan ook niet te lang bij stilstaan. Elk moment koesteren dus!

    Beantwoorden
  8. liezewiezewoes
    18 september 2015

    ja iemand moet die duplo dingen toch ineen steken en testen eh 🙂

    Beantwoorden
  9. Isabelle VST
    22 oktober 2015

    Vandaag is ons meisje ‘al’ één maand oud.
    Iedereen zegt ons te genieten van deze eerste weken/maanden “want voor je het weet is ze groot”. Er zijn al aantal clichés over het ouderschap die ik kon bevestigen. Dit zal ook wel kloppen dus probeer ik te ‘genieten’ van de nachtelijke voedingen. ? Ik geef toe dat het lezen van je blog het om 2u ’s nachts iets aangenamer maakt. ☺

    Beantwoorden

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.